Chrześcijanin świadkiem Chrystusa (1P 3,15) – uzasadnia tę nadzieję, która w nim jest
Zadaniem świadka jest chętnie i uczciwie mówić o tym, co się stało, co widział, czego doznał. Świadectwo jest opowiadaniem o wielkich dziełach Boga. Jego celem jest oddanie Bogu Chwały i uświadomienie innym ludziom Jego potęgi, dobroci i działania powoduje u słuchaczy chęć uwielbienia Boga i buduje ich wiarę.
Świadectwo przemiany życia jest strzałą:
- rodzi się z namaszczenia ducha Świętego,
- dotyczy niecodziennej interwencji Boga,
- mówi o tym, co Bóg uczynił w moim życiu, co mnie zadziwia,
- jest radosne,
- pokazuje, jak dokonało się moje przemieniające spotkanie z Jezusem,
- jest krótkie i konkretne,
- proste, zwięzłe i prawdziwe.
Na co zwrócić uwagę?
- na adresata, jego aktualną sytuację i z tego wyjść, z analogicznej sytuacji w moim życiu,
- że Jezus jest centrum mojego świadectwa,
- żeby nadmiernie nie eksponować własnych przeżyć i mówić bez nadmiernie emocjonalnej intonacji,
- żeby nie mówić za długo,
- opowiadać o własnym doświadczeniu – opowiadaj im wszystko, co Pan ci uczynił i jak ulitował się nad tobą (Mk 5, 19b).
- mówić w pokorze o Bożej miłości,
- nie piętnować, nie osądzać, nie upokarzać, nie zawstydzać,
- nie mówić z pozycji wyższości duchowej, lecz ukazywać doświadczenie miłosierdzia Bożego,
- pokaż doświadczenie pokoju po spotkaniu z Jezusem,
- że możesz napotkać trudności ze strony Twego słuchacza – zdaj sobie sprawę, jakie to są trudności i pokonuj je w mocy Ducha Świętego.
Świadectwo obejmuje cztery części:
-
Moje życie dawniej: jacy byliśmy i jak bardzo potrzebowaliśmy zbawienia. Tu akcentuję moje życie z dala od Pana oraz to, jak ułożył moją drogę, aby mnie spotkać.
-
Doświadczenie przemiany: jakie było moje osobiste spotkanie z Jezusem przez wiarę. Przedstawiam co się zdarzyło, swoje opory przed oddaniem życia Bogu, lęk przed konsekwencjami i jak to się stało, że zaufałem Mu i oddałem Mu swoje życie, jak zareagowałem na Jezusa, na Ewangelię, zbawienie, jak zmieniły się moje zapatrywania.
-
Owoce przemiany: w relacji do Boga, do siebie samego, do innych ludzi. Podaję konkretne szczegóły i fakty możliwe do sprawdzenia. Mówię, że stałem się lepszy niż dawniej, ale nie lepszy od innych ludzi. Moje problemy nie zniknęły, ale otrzymałem nową moc do radzenia sobie z nimi. Mówię też o zbawczym doświadczeniu Pana, jak zbawił mnie od konkretnego zła w moim życiu. Pokauję, że jestem zwykłym świadkiem, w którym Bóg rozpoczął swoje dzieło.
-
Zachęta: mówię, że Jeśli Bóg uczynił to we mnie, może dokonać tego również w Tobie. Mówię: „Jeśli chcesz…”
Cechy dobrego świadectwa:
- Opowiada o MOJEJ historii
Mówi o wydarzeniach z mojego życia, o moim nawróceniu i o tym, jak ja doświadczyłem mocy Jezusa, a nie o tym, co być może wspaniałego, stało się z moim kolegą, wójkiem czy ciocią, ponieważ to jest moje świadectwo. - Jest CHRYSTOcentryczne
W świadectwie nie chodzi o pokazanie i wyeksponowanie siebie, ale o użycie przykładu własnego życia do ukazania miłującego, przebaczającego i działającego z mocą Chrystusa. Wszystko, co zawieramy w świadectwie powinno być podporządkowane temu celowi. To, co nie jest konieczne do ukazania działania Jezusa możemy pominąć. - Jest radosne :-)))
Wszystko, co czyni Bóg jest dobre i w konsekwencji przynosi człowiekowi szczęście, którego zewnętrznym wyrazem jest radość, którą dobrze jest, gdy widać w nas .Nie można więc ukazywać Boga jako Tego, który nakłada ciężary nie do uniesienia, zbędne obowiązki, czy też ogranicza naszą wolność, bo tak nie jest. - Trwa 3-5 minut
Dzięki temu na pewno nie uda nam się zanudzić słuchaczy, nie wdamy się w opisywanie niepotrzebnych szczegółów, a z drugiej strony nie będzie za ogólne i za krótkie (np. trzy zdania). Ten czas na pewno wystarczy nam na powiedzenie dobrego świadectwa. - Celem świadectwa jest uświadomienie drugiej osobie, że tak jak w moim życiu działa Bóg, TAK SAMO wspaniale może DZIAŁAĆ w jej życiu.
Świadectwo ma pomóc uwierzyć drugiemu człowiekowi, że Bóg naprawdę jest, interesuje się życiem konkretnej osoby i działa w nim, gdy tylko ona Mu na to pozwoli. Tą osobą może być również on, słuchający, zwłaszcza, że znajduje się w podobnej sytuacji jak na początku mówiący świadectwo (choćby sprowadzało się to tylko do sytuacji nie wybrania Boga).
Mówiąc/ pisząc swoje świadectwo bądź realistyczny i nie sugeruj, że Chrystus usuwa wszystkie problemy (no chyba, że tak było), ale, że daje siłę do ich przejścia lub coś w tym stylu. Pomyśl o tych, do których się zwracasz i skonstruuj swoją wypowiedź, tak by była dla nich łatwa do zrozumienia.
Oczywiście, jak mówił św. Augustyn: „Kochaj i rób, co chcesz”. Każda sytuacja jest niepowtarzalna i mówiąc komuś świadectwo trzeba kierować się przede wszystkim mądrą miłością. Te zasady są jedynie po to, by nam dopomagać do owej „mądrości”, a nie po to, by nas sztywno ograniczać.
Powierz się Duchowi Św., który prowadzi i Ciebie i Twojego Słuchacza!
…może spróbujesz teraz napisać swoje świadectwo?